خاطره دلبرکان غمگین من

روزنامه نگاری که همه عمرش را بی زن و فرزند و در تنهایی گذرانده در ۹۰ سالگی بار دیگر عشق را تجربه می کند و دلدادگی پیرانه سر زندگانی اش را دگرگون می سازد. نگاهش به محیط اطراف و آشنایانش را سمت و سویی دیگر می بخشد و تصویری تازه از عالم و هستی را برایش رقم می زند، باعث می شود گذشته اش را به گونه ای نو بازشناسد و آینده مبهم و ظاهرا پایان یافته پیش رویش را یکباره نوید بخش بیابد. طرفه آنکه دلبندش دختری است ۱۴ ساله و عامی و بی سواد...
همه چیز آرام آرام پیش میرود. مارکز هوشمندانه پیرمرد را جلو می کشد. هوشمندانه جشن تولدش را نشان می دهد. پیری و بدترکیبی اش را و در عین حال حس ِ درونی همیشگی اش را. مثل آنجایی که میگوید " واقعیت این است که اولین تغییرات در پیری آنچنان به آرامی اتفاق می افتد که به سختی به چشم می آیند. آدمی باز خودش را از درون نگاه می کند همانطور که همیشه نگاه میکرده است اما این دیگرانند که از بیرون پیری اش را به او یادآوری میکنند. " اگر اینطور به قضیه نگاه کنیم میبینیم شاید انصاف نباشد به پیرمرد لقب گستاخ بدهیم. شاید فرق نگاه من و معروفی همین باشد. که من درک میکنم پیرمرد هنوز نمی داند که آنقدرها پیر است که خواستن یک دوشیزه تصویرش را قبیح تر از همیشه نشان میدهد !